... عشق به زندگي ، بيشتر در جامعه اي پرورش مي يابد كه در آن سه عامل امنيت و عدالت و آزادي برقرار باشند .
امنيت به مفهوم مورد تهديد قرار نگرفتن شرايط اساسي مادي براي يك زندگي آبرومندانه است . تا زماني كه بيشترين نيروي آدمي صرف دفاع از حيات خويش در برابر حملات و يا رفع گرسنگي و ... شود ، جبرا ً عشق به زندگي كاهش و عشق به مرگ افزايش مي يابد.
عدالت به اين مفهوم كه هيچكس هدف مقاصد ديگري واقع نشود . اگر همه دقيقا ً به يك اندازه از چيزي برخوردار نباشند ، اين به مفهوم بيعدالتي نيست ؛ بيعدالتي وضعيتي اجتماعي است كه در آن طبقه اي ، ضمن استثمار طبقه ديگر ، شرايطي را به وي تحميل ميكند كه شكوفايي حيات غني و ارزشمند را نا ميسر ميسازد و در نهايت بيعدالتي وضعيتي اجتماعي است كه در آن آدمي في نفسه هدف نيست بلكه وسيله اي براي اهداف آدمي ديگر است .
و آزادي ؛‌ آزادي از قيود و موانع سياسي شرط كافي نيست ، براي پرورش عشق به زندگي ، بايد آزادي براي آفرينندگي و سازندگي ، و آزادي براي به شگفت آمدن و خطر كردن وجود داشته باشد . و آزادي به اين معناست كه هر كس بتواند در جامعه عضوي فعال و مسئول باشد .
نكته آخر اهميت خاصي دارد ؛‌ حتي در جامعه اي كه امنيت و عدالت برقرار است ، چنانچه فعاليت نفس خلاق فرد مورد توجه قرار نگيرد ممکن است عشق به زندگي حاصل نشود . كافي نيست كه آدميان برده نباشند و بايد بتوانند عضوي فعال و مسئول و خلاق باشند .

اقتباس :
دل آدمي و گرايشش به خير و شر ،به قلم اريك فروم

دنیایی که میسازیم

همش دست خودمونه دنیامونو میگم فکر کنین امروز میتونیم هر جور بخوایم بسازیم ساده بگم همه ما دیگه روشن هستیم دیگه نیازی نیستش هی بهمون بگن چیکار کنیم فهمیده تر شدیم

دخترک همچنان که به رویاهای خود می اندیشید از اژدهای  پیر غافل نشد